Ήτανε στην αρχή τα πράγματα μυστήρια
και στένευε ο κλοιός τριγύρω μου μεγάλος,
φούσκωνε και ξεφούσκωνε κοντά μου η παλίρροια
κι ο εαυτός μου νόμιζα, πως ήταν κάποιος άλλος.

Έπειτα στα ξαφνικά σταμάτησαν τα πάντα
και μια γαληνή εξωτική σηκώθηκε ψηλά
Μα μια γριά τσιγγάνα μου’ χε πει στα σοβαρά,
μην τους πιστεύεις τους καιρούς, θα ’ρθει πάλι το κρύο

Μια εποχή, όλα είναι μια εποχή
που τελειώνει μια στιγμή, και σ’ αφήνει σκεφτικό
Το ομολογώ, στον κυκλώνα που πετώ
το αθάνατο νερό αν υπάρχει θα το κλέψω
θα το κλέψω να λουστώ,
κάθε εποχή να προσπερνώ, να προσπερνώ

Πήρα πινέλο και μπογιές και μουσαμά
μα σκέφτηκα μετά για ποιον να ζωγραφίσω
Το δόλιο το ταλέντο μου δεν φτάνει μακριά
και πια δεν ξέρω προς τα πού, μου πάει να προχωρήσω

Όμως έχω μάθει πια να δραπετεύω στο λεπτό
και να γλιστράω ανάμεσα σε κάθε παιχνίδι
Πολλοί με κυνηγήσανε μα ειμ’ αερικό
και τώρα πια οπλοφορώ σε κάθε μου ταξίδι.