Χτίσανε γύρω μου αόρατο κελί
έχω στα πόδια μου αλυσίδες και σκουριάζουν
δεσμά με σφίγγουν απ’του φόβου την οσμή
Τα όνειρα με ισοβίτες δε ταιριάζουν

Τώρα ο κόσμος μοιάζει με άγριο πουλί
που τού’πανε μια Κυριακή πως θα πετάξει
Τώρα μας λένε πως την είδανε Θεοί
κι ότι η μέρα αυτή ποτέ δε θα χαράξει

Στ’ αστέρια ψάχνω το χαμένο μου εαυτό
κι ο κάτω κόσμος κάθε βράδυ με φλερτάρει
Εσείς νοθεύετε τον ήλιο με χρυσό
και εμείς ακόμα δε σας πήραμε χαμπάρι

Θεός δεν είσαι κι ας περπάτησες ψηλά
Ποτέ δεν ένιωσες αέρα στα φτερά σου
μόνο φαντάζεσαι πως είναι στα κρυφά
γι αυτό σκοτώνεις τα πουλιά στο πέρασμα σου

Φονιά που έπνιξες και τούτη τη γενιά
Όταν πεθάνεις θα’ναι άδεια η καρδιά σου
Έχεις γεμίσει τη ψυχή σου με λεφτά
θαρρείς πως πέταξες μα ήταν η σκιά σου

Στ’ αστέρια ψάχνω το χαμένο μου εαυτό
κι ο κάτω κόσμος κάθε βράδυ με φλερτάρει
Εσείς νοθεύετε τον ήλιο με χρυσό
και εμείς ακόμα δε σας πήραμε χαμπάρι