Από τα γλυκά σου χείλη
στάζει αθάνατο νερό
κι όμως εσύ μια γουλιά δε μου δίνεις
απ' τον καημό να πεθάνω μ' αφήνεις

Δεν αντέχω πιά, δεν μπορώ
τα γλυκά σου χείλη ποθώ
να ρουφήξω λίγη δροσιά
μια φριχτή να σβήσω φωτιά
που μου άναψες στα στήθια

Είσαι ποτάμι δροσερό
κι εγώ ξερό πλατάνι
που λαχταράει το νερό
μα η ρίζα του δε φτάνει

Μες στις φλέβες μου το αίμα
βράζει στου πόθου τη φωτιά
απ' το σεβντά, η καρδιά μου στεγνώνει
αν δε με σώσεις, κανείς δε με σώνει

Δεν αντέχω πιά, δεν μπορώ
τα γλυκά σου χείλη ποθώ
να ρουφήξω λίγη δροσιά
μια φριχτή να σβήσω φωτιά
που μου άναψες στα στήθια