Μέσα
στα σπλάχνα της ανθίζει ένα λιβάδι
μυστικό.

Εκείνη
κάθε απόγευμα το διατρέχει καβάλα στο ποδήλατό της.

Ονειρική,
αέρινη, θριαμβική, πανέμορφη, λουλουδιασμένο ποίημα.

Σε
κάθε πεταλιά το γέλιο της είναι βεγγαλικό από ανθάκια λεμονιάς.

Τα
ματόκλαδά της καταβολάδες γαζίας κι οι
σπινθηρισμοί στο βλέμμα της γιασεμάκια που πέφτουν απ’ το μίσχο τους.

Κάθε
που τα βλέφαρά της ανοιγοκλείνουν, άνθη ιβίσκου θάλλουν.

Μέσ’
στο λιβάδι μπαίνω κι εγώ τη χαραυγή

και
νίβομαι στα ρυάκια του πόθου της που κελαρίζουν μυρωμένα.