Κοιτάζει την θάλασσα.
Η θάλασσα αφήνει στην άμμο τα τελευταία λέπια
της νύχτας· η μητέρα του
στο βάθος τινάζει τα στρωσίδια της μέρας: «Έλα, να,
ξημέρωσε· ησύχασε». Δακρύζει, τα χείλια του τρέμουν.
«Όχι κι έτσι, Αχιλλέα! Για ένα κορίτσι;
Νόμιζα πως θα σε κάνει άντρα σωστό ο πόλεμος!»
«Ο πόλεμος του έρωτα
αφήνει πίσω του μόνο παιδιά πληγωμένα, μητέρα».