Σαν το διψασμένο χώμα
που διψάει για βροχούλα
κι όμως δεν τη βρίσκει
έτσι στέγνωσε η καρδιά μου
που μ' αρνήθηκες χαρά μου
δίχως λύπη

Άνοιξες φτερά στ' αγέρι
λατρευτή μου συντροφιά
έφυγες και μου τρυπάει
ο καημός τα σωθικά

Πως να μην πεθάνω
που για πάντα χάνω
των χειλιών σου τη δροσιά

Σαν το διψασμένο χώμα
που διψάει για βροχούλα
κι όμως δεν τη βρίσκει
έτσι στέγνωσε η καρδιά μου
που μ' αρνήθηκες χαρά μου
δίχως λύπη

Άναψες φωτιά στη ρίζα
της καημένης μου ψυχής
χάθηκες και χάνει ο ήλιος
τη δροσούλα της αυγής

Πως να μην πεθάνω
που για πάντα χάνω
την ελπίδα της ζωής