Ξέρω μια χρυσή κοπέλα
π' αγαπάει τον άνθρωπό της
μα την είδα χτες το βράδυ
πικραμένη και κλαμένη
έξω απ' το παράθυρό της

Ήταν τύραννος μου είπε
μα εγώ τον αγαπώ
με πρόδωσε, μ' αρνήθηκε
μα, ας ήτανε να γύριζε
κι όλα θα τ' ανεχτώ

Πικραμένη μου κοπέλα
τέτοια είναι η ζωή
κλαίει πάντοτε στο τέλος
όποιος αγαπά πολύ

Φεύγω στενοχωρημένος
για το σπίτι μου να πάω
ν' ανταμώσω την καλή μου
την αγάπη τη δική μου
που καρδιά δεν της χαλάω

Μα εκείνη δεν τη βρήκα
και στην πόρτα την κλειστή
διαβάζω σ' ένα γράμμα της
μην κλάψεις, δε σου άξιζα
δεν ήμουνα πιστή