Ιδρώτας στάζει, υγραίνει τους λαγόνες,
ποτίζει κνήμες, γόνατα και ιγνύες,
τις διψασμένες του κορμιού σου υδρίες
απ’ τις μασχάλες μέχρι τους βουβώνες.

Τρυπούν το στρώμα πιο σκληροί οι αγκώνες,
σκιρτούν και τρέμουν σκοτεινοί αστερίες
τα βλέφαρά σου, μελιχρές λυχνίες
φεγγρίζουν των χεριών σου οι χελιδόνες.

Φλοισβίζουν τώρα τα κρυφά σου χείλη,
μέσα τους σφίγγουν του λευκού μια στήλη,
του ατμού μια ανάσα που σε βάθη μπλάβα,
πνεύμα θαμμένο κάτω από την ύλη,
ποθεί να τιναχτεί και ν’ ανατείλει.
Κι εσύ, κρατήρας που ρουφάς τη λάβα.