Η ξαδέρφη μου η Παυλίνα εκείνες τις μέρες ερχόταν πολύ
συχνά επίσκεψη στο σπίτι μας με ένα κίτρινο φουστάνι
με σφηκοφωλιές, ψηλή, με παιδικά σοσονάκια και αλογοουρά,
ατρόμητη κι αποφασιστική. Μια εβδομάδα πριν
είχε χάσει τον πατέρα της και ερχόταν με τη μαμά της, στα
κατάμαυρα, στο σπίτι των συγγενών του, να ανασυνταχτούν,
να ενδυναμωθούν, να βρουν ένα στήριγμα, πώς να
τα βγάλουν πέρα στο εξής, χωρίς σύνταξη, χωρίς δουλειά,
χωρίς πόρους. Τέτοια συζητούσαν οι μεγάλοι, χαμηλόφωνα
στο σαλόνι, αλλά κι εμείς με την Παυλίνα στο άλλο
δωμάτιο είχαμε χάσει το μυαλό μας με τα μαντάτα που μας
έφερνε από την Αθήνα, έναν άλλο κόσμο με θέατρο, μουσικές
και βιβλία, σαν κι αυτά που είχε φέρει μαζί της και
διάβαζε – κι αν θέλαμε, μπορούσε να μας τα δανείσει. Και
δεν ήταν τίποτα παιδικά, Καλημέρα θλίψη ήτανε, το καινούργιο
βιβλίο της Φρανσουάζ Σαγκάν ήταν, μας ενδιέφερε;
Δελεαστικό έμοιαζε, ενώ τα αδέρφια μου δεν χόρταιναν
να την ακούν να μας μιλάει για Το κελί του Τσέσμαν,
την αυτοβιογραφία ενός βαρυποινίτη, τελειωμένο στο
θάλαμο των αερίων – όλος ο κόσμος αυτό διάβαζε στην
Αθήνα, και να το συζητούσαμε. Άνοιξαν OL ουρανοί και
φανερώθηκε το πνεύμα των βιβλίων, κι εμείς ταπεινά-ταπεινά
προσκυνήσαμε τα νέα είδωλα που έφερνε η ξαδέρφη μας
– η αρχή, εξ άλλου, δεν είναι το ήμισυ του παντός;