Αν κάποτε δεν σκέφτομαι
ούτε τα μετρημένα
στα δάχτυλα του ενός χεριού
μικρά σου όνειρα
Γιατί απλά δεν είχα μάτια να μετρήσω – ουρανέ μου
Άραγε – λέω
Πώς θα 'ναι;

Θα 'ναι σαν να μην υπήρχε ποτέ
εκείνο το δέντρο
που ζούσε χρόνια πολλά
πριν από σένα κι από μένα;
Έτσι θα είναι πια όταν θα 'μαι μακριά;
Τόσο υγρός και σκοτεινός ο κήπος;
Τόσο άγνωστοι και ξένοι
οι δρόμοι που περπάτησα
αιώνες τώρα
μέσα στις φλέβες σου;