Στο απόγειο της βραδιάς
η Ζαν Ντ’ Αρκ της γειτονιάς κάνει την εμφάνιση της
και με βλέμμα απλανές
ξανακούει τις φωνές και τραβάει σαν μαγνήτης.

Κάθε σχόλιο δηκτικό,
κάθε βλέμμα ειρωνικό μα έχει την αποστολή της
και δεν βρίσκει τον καιρό για το κάθε υδραυλικό
γουστάρει ένα ρεπό μέσα στην υδρορροή της.

Είναι σαράντα ενός πλην τα χρόνια του στρατού
κι ο θεός είναι μαζί της.
Τέτοιο στήθος αφ’ ενός, τέτοιο βλέμμα αετού
σαν να πέφτει ένας κομήτης.

Περιμένει ακόμα τον μεγάλο έρωτα
και ταΐζει γάτες, σκύλους κι ορφανά.
Μα προτού χαράξει πόσο είναι ξενέρωτα
που κοιμάται μόνη μες στα σκοτεινά.

Λίγο κάθισε και να
αρχινάει νευρικά το ‘να φρύδι να σηκώνει
είναι αιμοσταγές μωρό
δίχως οίκτο στον εχθρό αυτό την αναστατώνει.

Έχει πίσω της σπουδές
σε νυχτερινές σχολές κι ανοιχτά πανεπιστήμια.
Μα τα μάτια έχει κλειστά και υπηρετεί πιστά
μια ερωτική σκιά φθονερή και επιζήμια.

Είναι σαράντα ενός πλην τα χρόνια του στρατού
κι ο θεός είναι μαζί της.
Κι εγώ λέω ευτυχώς τέτοιο στήθος που ο θεός
το καπάρωσε παρά κάνας κοπρίτης.

Περιμένει ακόμα τον μεγάλο έρωτα
και ταΐζει γάτες, σκύλους κι ορφανά.
Μα προτού χαράξει πόσο είναι ξενέρωτα
που κοιμάται μόνη μες στα σκοτεινά.

Περιμένει ακόμα τον μεγάλο έρωτα
πριν τα δώσει όλα στους αναρχικούς.
Μα προτού χαράξει πόσο είναι ξενέρωτα
που κοιμάται μόνη μες στους ουρανούς.

Στο απόγειο της βραδιάς.