Στο καθαρτήριο που με διόρισες να είμαι
και να ‘μαι ψύχραιμος, αδιάφορος, μουντός,
είναι αλήθεια μα πρωτότυπο δεν είναι
ότι έχω γίνει η σκιά του κανενός.

Οι αμαρτίες και οι ύβρεις που κοχλάζουν
κορμιά υπέροχα τεντώνονται στραγγίζουν.
Οι τιμωρίες σου κανέναν δεν τρομάζουν
γυρνάνε ανέμελοι οι κλέφτες και σφυρίζουν.

Και προχωρώ βαθιά σ’ εκείνο που θα γίνω,
κόβω το χέρι π΄ αγαπούσες Βεατρίκη,
σ’ ένα μπουρδέλο τον καφέ μου εγώ θα ψήνω
το σκουριασμένο ξεχειλίζοντας το μπρίκι.

Ότι κι αν έκανα το είδανε τ’ αστέρια
με το ψυχρό το ζαρωμένο τους το βλέμμα,
το αίμα μου ‘κοψες, μου έκοψες τα χέρια
κι όχι τη γλώσσα που αγάπησε το ψέμα.

Όμως εμένα που με δέρνει η μαλακία
κι όσο θυμάμαι, τόσο θέλω να σε σβήσω,
πρώτη μου αγάπη και βαθιά μελαγχολία
δεν με συγχώρησες που ήθελα να ζήσω.

Ούτε που πίστεψα σε άλλους και χρωστάω
αυτής της φάρσας πως μ’ αντέχουν τα σανίδια,
μπανιστιρτζή να σιχτιρίζω, να γελάω
έφυγα, γύρισα και μία από τα ίδια

Και προχωρώ βαθιά σ’ εκείνο που θα γίνω,
κόβω το χέρι π΄ αγαπούσες Βεατρίκη,
σ’ ένα μπουρδέλο τον καφέ μου εγώ θα ψήνω
το σκουριασμένο ξεχειλίζοντας το μπρίκι.

Ότι κι αν έκανα το είδανε τ’ αστέρια
με το ψυχρό το ζαρωμένο τους το βλέμμα,
το αίμα μου ‘κοψες, μου έκοψες τα χέρια
κι όχι τη γλώσσα που αγάπησε το ψέμα.