Με τα προσχήματα κατάφερα να μείνω
παραχαράκτης σ’ όσα μου ‘μαθε ο καιρός
κι ούτε θυμάμαι πια ότι ήθελα να γίνω
σκόρπισα μέσα σου κι έγινα καπνός.

Καρδιές που καίγονται και αίματα που βράζουν
κορμιά υπέροχα τεντώνονται, στραγγίζουν
κι όσο μια ιδέα τους στο ράφτη δοκιμάζουν
γυρνάν χαρούμενοι οι κλέφτες και σφυρίζουν.

Μα εγώ ατάραχα θα ψήσω τον καφέ μου
κι ας λέω μέσα μου καλό είσαι καθίκι,
θα λέω απλές τις ανυπόφορες στιγμές μου
το σκουριασμένο ξεχειλίζοντας το μπρίκι.

Τι να με κάνω που με δέρνει η μαλακία
κι όσα θυμάμαι δεν μπορώ να τα κερδίσω,
πρώτη μου αγάπη, σκοτεινή μου ελευθερία
δεν με συγχωρέσες που ήθελα να ζήσω.

Μα δεν πιστεύω ούτε εσένα και χρωστάω
αυτής της φάρσας πως μ’ αντέχουν τα σανίδια,
μπανιστιρτζή να συμμετέχω, να κλωτσάω,
γυρίζω, φεύγω κι άλλη μια από τα ίδια.

Έτσι βυθίζομαι στα πάθη να μεθύσω
αφού μονάχα η ματαίωση μου ανήκει,
φωτιές ανάβω τον καφέ μου για να ψήσω
το σκουριασμένο ξεχειλίζοντας το μπρίκι.

Ψήνω καφέ να μην μας πιάσει υπνηλία
μα δεν αντέχω άλλο πια να το ζορίσω,
ανυπεράσπιστος με κάθε ευκαιρία
και με βρομόλογα τον κόσμο ξαναχτίζω.

Κι εσύ ποντάρεις στη λειψή τη θέληση μου
με κάνεις φίλο μια ζωή με ξεχωρίζεις,
στα αντισώματα που φτιάχνει η λογική μου
πέφτεις απάνω σαν καημός και τα γκρεμίζεις.

Με εκβιάζεις για βρωμιά πριν γίνεις ξένη
κι απ’ την υπόθεση μου μένει το μανίκι,
κι ούτε καφές, ούτε κι η στάχτη με ξεπλένει
μόνο η σκουριά που ξεχειλίζει απ’ το μπρίκι.

Φύγε λοιπόν κι εγώ δεν δίνω μια δεκάρα
για όσα κύματα θα σπάσουν στα σκοτάδια
τι να την κάνω του έρωτα σου τη λαχτάρα
κι αυτή τη νιότη σου που επιστρέφει άδεια.