Όταν ξημερώνει και πέφτει το φως,
Όταν ανοίγεται το φως μες στον καθρέφτη,
Αισθάνομαι να ’μ’ εγώ το φως, εγώ ο καθρέφτης.
Οι σκιές σκορπούν και τα φαντάσματα,
Τα μάτια ξαναπαίζουν τα βλέφαρά τους.

Φεγγοβολούν τα χέρια, σπιθίζουν τα μαλλιά.

Είμαστε από φως, δεν μας αγγίζει ο θάνατος,
Σαν ένα αλλοτινό ταξίδι ή ένα όνειρο,
Όνειρο ύπνου, περιπλάνηση σκιών μέσα στη νύχτα.

Κοιτάζομαι στο πρόσωπο να γνωριστώ,
Γεμάτος ακόμα σκοτάδια στα μαλλιά,
Φθορά και σκόνη μες στα μάτια.

Αυτό θα ’ναι το δικό σου ανάστημα,
Το σχήμα μου, τ’ ανάστημά μου.
Τα ρούχα, τα μαλλιά, τα μάτια και τα χείλη.

Αυτός ο ήλιος θα ’ναι ο ήλιος σου.

Φιλώ τα χείλη μου, αγγίζω το αίμα,
Σηκώνω το σώμα μου και περπατώ.

Δεν το ’ξερα πως ήμουνα τόσος, και τέτοιος,
Δε με χωράν τα ρούχα μου τα καθημερινά.

Είμαι ένα ζώο ή ένας Άγγελος;

Αν είμαι αυτός εκείνος,
Αν είμαι ο άλλος μου, ο εαυτός μου,
Ο Κύριός μου και ο Θεός μου,

Ποιο το σώμα, ποια η σκιά.

Αν είμαι αυτός εκείνος,
Μαζί γεννηθήκαμε μες στη γέννησή μου,
Πήραμε σάρκα τη σάρκα μου, το σχήμα του κόσμου.
Μαζί αναπνέουμε: υπάρχουμε για ν’ αναπνέουμε.
Ο ίδιος αγέρας πνέει σ’ όλη την πλάση.
Το ίδιο αίμα απλώνεται μες στον καθρέφτη.

Ωραίος είμαι, πιο λαμπρός από το φως,
Πιο ήλιος, πιο φως από το φως.

Δεν έχουμε άλλον ήλιο, άλλον ουρανό,
Άλλη αγάπη, άλλη συνάντηση
Απ’ την αγάπη μας, απ’ τη συνάντησή μας.

Μια γη, μια πέτρα, μια στρωμνή.

Δεν έχει σώμα, σπίτι να σταθεί.
Τον έχω στο φτωχικό μου, τον ταΐζω,
Τον ποτίζω: φαΐ, νερό και χρόνο.

Όπως ταΐζω το σώμα μου, το σπιτικό μου ζώο.

Είμαστε όπως οι πέτρες και τα ζώα,
Τ’ αμίλητα ζώα τα λυπημένα,
Τ’ αμίλητα ζώα, τα γυμνά φυτά,
Με την ανείπωτη λύπη τους και την ασήκωτη,
Σαν τα βουνά της γης και τα βαθιά ποτάμια.

Τρων και χωνεύουν, σιωπούν, κρύβουν τον θάνατο.

Αν έχεις θλίψη, αν έχεις πληγή,
Παίρνω νερό και πλένω τα χέρια.
Τα πλένω, τα ξαναπλένω, τα σφουγγίζω.
Αγγίζουν σάρκα, πιάνουν αίμα,
Πιάνουνε χώμα και φθορά,

Τ’ άπλυτα πόδια, τα μαλλιά.

Όταν ανοίγω τα μάτια, βλέπω τα μάτια μου,
Όταν κινώ τα χέρια, έχω τα χέρια μου,
Τ’ αληθινά μου μάτια και τα χέρια.

Τον πλένω και τον λούζω όλο το σώμα,
Με κάτασπρο και καθαρό σεντόνι τον τυλίγω.
Του βάζω αρώματα, του βάζω μύρα,
Αχνότερη να ’ναι η φοβερή οσμή,
Του καθημερινού θανάτου η δυσωδία.

Αν σε θαμπώνει ο άνεμος, αν σε μαυρίζει ο ήλιος,
Παίρνω νερό και νίβω το πρόσωπό σου,
Το καθρεφτίζω, το στολίζω με φως, του κλειώ τα χείλη
Μ’ ένα χαμόγελο, με σιωπή.

Θα σε νεκροστολίσω μ’ άνθη, με κοπετούς θα σε θρηνήσω.

Δεν έχω βασιλική χλαμύδα να σε ντύσω,
Βαρύτιμα στιλπνά κοσμήματα, πορφύρα.

Σου βάνω τα ποδήματά μου, να μην είσαι
Ξυπόλυτος επάνω στη γη, ν’ ακούγονται τα βήματά μας,
Ν’ αντηχούν, ν’ ακούγεται η φυγή μας μες στη νύχτα.

Σου φορώ τα ρούχα μου και τα πουκάμισά μου,
Να ’σαι ντυμένος, να φαίνεσαι και να υπάρχεις,
Να βλέπουμε και να βλεπόμαστε, να ’μαστε ωραίοι και καθαροί.

Φτιασίδι σου βάνω το φτιασίδι μου: θλίψη και ντροπή.

Αν δεν σου πάει η όψη μου, να την αλλάξω,
Να βάψω τα μάγουλα, να βάλω άλλα μάτια.
Κόβω τα χέρια, αν δε σου παν, πετώ τη σάρκα.
Αν η καρδιά μου είναι στενόχωρη, τη βγάζω,
Να τηνε βάλω να χτυπάει αλλιώτικα.

Δεν είσαι ζώο κι όμως πεινάς.
Δεν είσαι Άγγελος κι όμως αισθάνεσαι
Να ’χεις φτερά μεγάλα, ανείπωτη ομορφιά.

Γιατί τάχα να πεινούμε, γιατί να διψούμε,
Γιατί να μας χωρίζουν γέννηση-θάνατος,
Να μας σέρνουν τα ζώα, να μας παίρνουν οι άνεμοι.

Είμαστε από σκιά και φως, χώμα και περιέργεια.

Αναγκάζεσαι να πορεύεσαι και να μη σταματάς
Πουθενά, να δρασκελάς το χάος και το κενό.
Αναγκάζεσαι να κλεις την πόρτα σου στη νύχτα,
Ν’ αμφιβάλλεις για την ίδια σου τη σάρκα, να φωνάζεις.

Αναγκάζεται να βεβαιώνεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη.

Κανείς δεν μπορεί να μ’ αγγίξει, είμαι ο ανέγγιχτος.
Κανείς δεν μπορεί να μ’ αρνηθεί, ν’ αχρηστέψει το πρόσωπό μου,
Να κόψει τη σάρκα μου ή να σκοτώσει την ψυχή μου.