Δεν είμαι πια εκείνος, γίνομαι
Απ’ την αρχή, ετοιμάζω τη γέννησή μου.

Ήμουνα χαμένος και βρέθηκα,
Σήκωσα το σώμα και πορεύτηκα.

Έμαθα να βλέπω και να κινούμαι,
Έμαθα να ’μαι και να υπάρχω.

Μην ήμουνα τάχα και πριν, μη θα ’μαι
Και μετά, μες στον ακίνητο άπειρο χρόνο;
Μην είμαι πιότερο από σκιά το σώμα που την κάνει
Και τηνε ρίχνει πίσω του μες στο σκοτάδι;
Μην είμαι το φως που πέφτει και γεννά
Σκιά και σώμα και καθρεφτισμό;

Μην είμαι πιότερο από πρόσωπο είδωλο
Και καθρεφτίζομαι, γνωρίζω τον εαυτό μου,
Εκεί που όλα υπάρχουν, είναι λαμπρά,
Σπιθοβολούν μες στη βαθιά συνείδηση;

Κλείνω τα μάτια, γίνεται νύχτα,
Κινούμαι, κινείται η γη.
Τ’ άστρα υποπτεύομαι πως έχουν το δικό μου φως.

Το σώμα είναι ένα μικρό ουράνιο σώμα.

Συνθέτω τον ήχο της βροχής,
Αισθάνομαι το μουσκεμένο χώμα.
Μες στη βαθιά καρδιά μου βρέχει,
Βρέχει πολύ μες στην ψυχή μου.

Μυρίζει η γη, μυρίζει ο ουρανός.

Μια μυρουδιά από σάπια φύλλα,
Φθαρμένα όνειρα, κλεισμένα σπίτια,
Ακίνητα νερά και λιμνασμένα.
Σα μια γυναίκα μες σε μια κάμαρη,
Ανέραστη, άγονη και σωριασμένη.
Μια μυρουδιά από σάρκα και καρπούς.

Μυρίζει μέσα η μνήμη μου, ευωδιάζει.

Όταν μιλώ, γίνεται αντίλαλος.
Πίσω από κάθε λέξη άλλες λέξεις,
Πίσω από κάθε φωνή άλλες φωνές.

Σα να μιλούν πολλοί μαζί, σα να φωνάζουν από μακριά.

Ακούω τους ήχους, φαίνονται από παντού,
Το φως το βλέπω και με βλέπει.
Απόχτησα καθρεφτική διαφάνεια.

Είμαι ένα θέαμα ή μια εικόνα.

Πρόσωπα διαβαίνουν στο πρόσωπό μου,
Κοιτάζονται, χαμογελούν μες στο χαμόγελό τους.

Σπιθοβολούν τα μάτια, χίλια μάτια.

Φαίνονται κι άλλα φαινόμενα κι άλλες σκιές,
Αγέννητες σκιές, άφαντα είδωλα,
Που κυνηγούν τον ίδιο τον εαυτό τους,
Για νά ’ βγουνε στο φως, να γεννηθούν,
Από την άλλη μεριά μες απ’ τη νύχτα,
Την άγνωστη νύχτα την ερχόμενη.

«Ποιοι είστε σεις, που δε σας ξέρω κι όμως
Σας μοιάζω σαν ένας από σας,
Πλασμένος απ’ την ίδια σκιά, βγαλμένος απ’ την ίδια νύχτα.

Την όψη μου έχετε, τη θλίψη μου, τη μοναξιά.»

Δεν έχουν ακόμα φτάσει από μακριά,
Να πάρουν σάρκα, να φανούν μες στον καθρέφτη,
Όπως μισόφωτα ψάρια που γλιστρούν,
Να θαμποπαίξει ο ήλιος στο πρόσωπό τους.
Να δοκιμάζουν το θέαμα και να περνούν
Από τον σκοτεινό βυθό στην επιφάνεια,
Από τον κρότο και τον θόρυβο στη μουσική.

Το θέλησα, το χρειάστηκα, γι’ αυτό υπάρχει
Το φως: το πόθησα και το κάλεσα.

Ο ύπνος είναι γιατί τον πόθησαν το μάτια μου,
Ο έρωτας, γιατί τον κάλεσε η ψυχή μου.

Τον θέλησα, τον χρειάστηκα, γι’ αυτό υπάρχει
Ο Θεός: τον φώναξα και τον ζήτησα.
Τον έχω ανάγκη, τον καλώ και τον γυρεύω.

Τον ζήτησα και τον καλώ κι έρχεται ο θάνατος.