Θέλεις να τιμωρηθείς
κι η καρδιά που ‘χει ραγίσει
ή να πάψει να χτυπά
ή να ζει να ξαναρχίσει.

Θέλεις να τιμωρηθείς
μα οι άλλοι βαριακούνε
την αλήθεια να τους πεις
δεν μπορείς κι ούτε μπορούνε.

Μεγαλώνεις μοναχός
πάνω στην παλιά σου κλίση
κι ότι ήσουν μια στιγμή
τώρα σ’ έχει απολύσει.

Απ’ το τώρα, απ’ το παντού
απ’ του απόλυτου το πνεύμα
μα ο σεφ χαμογελά
κύριε έτοιμο το γεύμα.

Μεγαλώνεις μοναχός
σαν αιώνιος Ντόριαν Γκρέυ,
ούτε κλαίει, ούτε γελά,
ούτε τίποτα σου φταίει.

Μένει μόνο η συννεφιά
και το μπλε του κοβαλτίου,
κάποια νέα απ’ τα παλιά
και το δράμα ενός γελοίου.

Για να νιώσεις ικανός
έκανες και οικογένεια
μα η λύτρωση αργεί
όπως του σπανού τα γένια.

Είσαι βλέπεις παιχταράς
τρέφεσαι με αδυνάτους
που την άμυνα τους σπας
και θολώνεις τα νερά τους.

Κι όταν σου παραδοθούν
νιώθεις σαν να μαστουρώνεις
και με δάκρυα και φιλιά
δίνεις μια και τους τελειώνεις.

Για να πέσεις κλασικά
σε βαριές μελαγχολίες
και να νιώσεις χαλαρά
με παλιές λυκοφιλίες.

Μεγαλώνεις μοναχός
σαν αιώνιος Ντόριαν Γκρέυ,
ούτε κλαίει, ούτε γελά,
ούτε τίποτα σου φταίει.

Μένει μόνο η συννεφιά
και το μπλε του κοβαλτίου,
κάποια νέα απ’ τα παλιά
και το δράμα ενός γελοίου.