Είναι τάχα ένα τοπίο,
Με τα φυτά μου και τα ζώα μου.

Και τα βουνά μου με τριγυρίζουν.

Είμαι τάχα ένα απέραντο όργανο,
Με τις χορδές μου, με τα πλήχτρα μου.

Πνοές ανέμων με φυσούν,
Αόρατα δάχτυλα μ’ αγγίζουν.

Ακούς μέσα μια θάλασσα να φωνάζει.

Ακούς χτύπους, ακούς φωνές,
Ομιλίες νεκρών και περπατήματα.

Κάνω να μιλήσω κι αντηχώ.

Λέω νερό κι η βρύση τρέχει∙ λέω ήλιος,
Και ωριμάζουν τα στάχυα∙ λέω έγερση,
Κι αρχίζει μες απ’ τη νύχτα να ξημερώνει.

Λέω φως: και γίνεται φως…