Απογυμνώνοντας το σώμα και το άγαλμα
Απ’ την πυκνή σκιά του, απ’ το καθρέφτισμα,
Το χοϊκό του ένδυμα, το απατηλό περίβλημα,
Τη σάρκα γυρεύοντας και τον καρπό,

Την πιο βαθιά πληγή στη ρίζα της πληγής.

Δάχτυλα φτάνοντας ως την καρδιά,
Ως την απόκρυφη φωτιά της πέτρας.

Η στέρησή μου ήτανε σα μια λεπίδα.

Η αγάπη μου σα μια κρυφή σφαγή.

Τ’ όνειρό μου ένας απέραντος σιτοβολώνας.

Άγγιξα, αγάπησα, έσκαψα,
Σύναξα θλίψη, γέμισα βοή.