Φάνηκες, φανερώθηκες στο φως, σα μια εικόνα.

Είδες ήλιους πολλούς
Και δεν τους μέτρησες.

Το βράδιασμα και το ξημέρωμα.

Άνοιξες μάτια, ψυχή μου,
Μάτια μεγάλα, εκπληχτικά.

Έβγαλες χέρια στη ρίζα των φτερών.

Άγγιξες λογής καρπούς,
Μήλα πολλά, κρίνα και τριαντάφυλλα.

Έχεις τα ίχνη απ’ τα καρφιά.

Περπάτησες πάνω στη γη, αντιλάλησες
Μες στο κενό, στην ερημία του χρόνου,
Έβγαλες ήχο, έκαμες θόρυβο πολύ.

Σε είδε ο ήλιος, σ’ άκουσε ο άνεμος και σ’ αντηχεί.

Το αίμα σου ποιος θα το μαρτυρήσει,
Το αίμα που κύλησε κι έβαψε
Τον ύπνο, τα πράγματα, το φως.

Όταν κριθούν τα σώματα,
Η μάταιη σκόνη σου θα ζυγιστεί,
Η φτώχεια σου, η γυμνότητά σου,

Η άπειρη θλίψη σου, και θα βαρύνει.