Έκρυψες χαμηλώνοντας τα μάτια
Την απέραντη
Άνοιξη

Κλείστηκες
Σα μια βαριά σφιγμένη
Πόρτα

Θα γυμνωθούν τα δέντρα και θα πεθάνουν
Γέρνοντας επάνω στη λευκή σιωπή τους
Ο άνεμος θ’ αφήσει τα κόκαλά του στις πεδιάδες
Κι οι άγγελοι θ’ αναριγήσουν στους ουρανούς
Χωρίς ούτ’ ένα κάρβουνο αναμμένο

Δίχως το βλέμμα μου
Πού θα χαράξεις το σχήμα σου
Σε ποια καρδιά θα ξαποστάσει η ομορφιά σου
Για να υπάρξεις

Η φτερούγα σου είμαι
Κι είσαι
Η ασήκωτη
Πτήση μου