Ουσία από διάσταση και τρόμο
Απλότητα πουλιού κι έκπληξη κρίνου

Διάφανη νύχτα χωρίς σκοτάδι

Καθρέφτισμα στεγνό καθαρό
Από κάθε στιλπνό μελάνι
Κι από θαλασσινή ηλικία
Που πληθαίνει τη θέα

Παιδιά μεγάλα που έχασαν τη μορφή τους

Δεν έχουν χέρια ν’ ανάψουν φωτιά
Δεν μπορούνε να κλάψουν
Να πεθάνουν μέσα σ’ ένα λυγμό

Μας ξαφνιάζουν με τις πελώριες φτερούγες τους
Μας βασανίζουν με τους εφιάλτες των ονείρων τους

Αγναντεύουν την όχθη
Της γυμνής καρδιάς μας
Μες απ’ την πάχνη του ύπνου
Αγγίζουν το σώμα μας
Στη νυχτερινή επιείκεια
Και θυμούνται τη μετουσίωση
Σ’ αιφνίδιες αστραπές

Το αίμα που έπεσε σε νιφάδες