Δεν έπραξα τίποτα για να μπορώ να κοιμηθώ στην ειρήνη των όσων πλαγιάζουν χορτάτοι
Πλάι στους δυνατούς νεκρούς που ησυχάζουν πάνω στις δάφνες τους
Επάνω σε χίλια καράβια σκαλωσιές και σπάθες που έγιναν όνειρα ύπνου σε βάθος
Ζωντανοί πιο ζωντανοί απ’ τους ζωντανούς μες στη ζεστή τους μνήμη
Γεμίζοντας τη μοναξιά των ανθρώπων με την ατέλειωτη παρουσία τους
Την ερημιά της γης
Τους χειμώνες τ’ ουρανού

Γυρίζουν τις νύχτες με τα φανταχτερά τους μονόξυλα στον ύπνο των παιδιών
Που τ’ αγαπούν και τα σεργιανίζουν σηκώνοντάς τα στην ψηλή αγκαλιά τους για να τα κάμουν αγάλματα
Για να φυτέψουν δέντρα μεγάλα κι ορμητικά ποτάμια
Και τα ποτίζουν κρασί και πικροδάφνη πικροδάφνη και κρασί που βγάζει ο ήλιος τους
Και καρπερό τραγούδι που καίει φωτιά κι ανάβει το αίμα
Και που το πίνουν μοναχά όσοι μπορούν και σηκώνουν τη βαριά χαρά
Όσοι μπορούν και βγάζουν μακριά μαλλιά και χέρια
Και μπορούν και κουβεντιάζουν καθαρά και τους αγαπάει ο θάνατος

***

Σέρνω την ύπαρξή μου από ύπνο σε ύπνο

Ένας ζωντανός που δε ζει
Ένας πεθαμένος που δεν πεθαίνει

Φτωχή ιστορία
Λευκή σελίδα χωρίς ούτε μια μουτζούρα
Χωρίς ούτε μια αμαρτία που να φάει το χαρτί
Χωρίς ούτε μια γενναία χειρονομία που να χαράξει έναν ίσκιο
Δίχως ούτε μια πέτρα ριγμένη στο κενό

Έπεσα στο κενό αγκάλιασα το κενό το γέμισα

***

Ανοίξετε τις μαύρες μοίρες σας
Με τους σταυρούς γυρισμένους κατά τις φτερούγες του Κύκνου

Μακριά και πέρα απ’ τα πικρά τενάγη που οι θεοί τα λεν Μιζέρια
Κι από τις άσπρες ξέρες του Κακού – Θανάτου

***

Σας περιμένουν οι γυναίκες σας
Και τα παιδιά σας είν’ ανυπόμονα σαν τα φεγγάρια
Που καρτερούν την άνοιξη να τα σηκώσει απάνω
Τα παιδιά τα παιδιά που κουβαλάτε μέσα σας
Μες στις φωτιές και μες στις πλάτες των ελπίδων που τραβούν μακριά σχοινιά
Για να δέσουν το παραμύθι του καιρού που θάρθει
Που θα κατέβει απ’ τα βουνά και θ’ ανεβεί απ’ τη θάλασσα
Κι απ’ τ’ ουρανού τους τέλειους γύρους

***

Να θυμάστε τους νεκρούς