Αδάμ
Αρχή-αρχή στο σύνορο της ανάμνησης έρχεται η καμπάνα,
Έρχεται η ώρα, κόβοντας στα δυο το ναι και το όχι,
Το εδώ και το πέρα, σα μια κομμένη φτερούγα,
Ρίχνοντας πίσω τον ίσκιο του ανθρώπου Άγγελο κομματιασμένο.

Τάχα να ήταν κάποτε άφθαρτος πέρα απ’ το ναι και το όχι,
Να στέκονταν ή να πετούσε μες σ’ ένα άλλο φως;
Ποιος ξέρει. Μπορεί να ήταν έναν ουρανό πιο πάνω από τον Άγγελο,
Μπορεί να ήταν έναν χαμηλό ουρανό πιο κάτω από τον Άγγελο,
Μια επικίνδυνη έκπληξη του αόρατου απ’ τις βαθμίδες του ορατού.

Εύα
Θυμούμαι που κάποτε άγγιξα το χώμα και το ’πα μητέρα.

Αδάμ
Ύστερα στο ίδιο σύνορο έρχονται τα κόκαλα.
Ηχούν σαν ένας ήχος οξύς, ένας ραγισμένος αυλός,
Με κείνη την ανάλαφρη και ξηρή βαρύτητα που σε λυγάει.
Φεγγοβολούν μ’ ένα υπόλευκο κι αρχαίο ρίγος.

Εύα
Ίσως να είναι το αίμα της γης αυτό που ακούγεται στο βάθος του ύπνου.

Αδάμ
Ακούγονται θυρόφυλλα που διαιωνίζουν τον ήχο τους, ακούγονται βήματα,
Φυγή γυμνωμένων ποδιών πίσω από αναμμένες αιχμές,
Χαράζοντας την ηχώ τους μέσα μου, μέσα στους έρημους κήπους μου,
Εδώ που σκάβω κι αγρυπνώ με την ελπίδα μιας φλέβας θαμμένης.

Εύα
Έχω στο στόμα μου τη γεύση ενός στυφού καρπού.

Αδάμ
Έχω στον ύπνο μου την πίκρα ενός παλιού ουρανού.

Εύα
Ποιος ξέρει τι πέρασε στο σώμα μου και του ’σβησε ξάφνου το φως.

Αδάμ
Ίσως να σκότωσα τον πατέρα μου μ’ ένα κρυφό μαχαίρι
Και τώρα σκοτώνω και με σκοτώνουν μες σ’ ένα υπνοβατικό αδιέξοδο.

Εύα
Γι’ αυτό ματώνουμε τα λουλούδια και σφάζουμε τα ζώα.

Αδάμ
Γι’ αυτό θυσιάζουμε τον πατέρα και σταυρώνουμε τον γιο
Κι ο τωρινός ουρανός είν’ ένα πτώμα ανατομίας.

Εύα
Είμαι γυμνή και κρυώνω κάτω απ’ τον άδειον ουρανό. Σκύψε και κρύψε με.
Εσύ ’σαι ο ίσκιος μου της ερημιάς, ο καβαλάρης του χιονιού,
Που κατεβαίνει επάνω μου απ’ τη στεγνήν εσπέρα
Και με τυλίγει, σκοτεινή, στους κόρφους της μητέρας,
Για να ξεχάσω τους γυμνούς νεκρούς μου ανάμεσα στα γόνατα.

Αδάμ
Η καμπάνα σημαίνει τις νύχτιες ώρες της μες στα μαλλιά σου.

Εύα
Στρέφει τους δείκτες των ρολογιών επάνω στο στήθος σου.

Αδάμ
Κάποτε ήμουν μονάχος κι αχώρητος σαν τους Αγγέλους λίγο πιο κάτω.
Δε μ’ άγγιζε η πλήρης αταραξία κι η κυκλική ομορφιά.
Όμως η απλωσιά μου δεν έφτανε να σκεπάσει την περηφάνια μου
Κι άρχισα να φαντάζομαι του εαυτού μου την άνοιξη, τον άλλο μου αριθμό.

Ποιος ξέρει, αν δεν ήταν ο αριθμός η πρώτη πρώτη αρχή.

Εύα
Στη φαντασία μου είν’ ένα δέντρο με αναρίθμητα φύλλα.

Αδάμ
Το σχήμα σου ήταν το πρώτο δέντρο με τον κλειστό καρπό.

Εύα
Τ’ όνομά μου χτυπούσε και φώναζε μέσα σ’ ένα κοχύλι.

Αδάμ
Απ’ το κοχύλι σου κύλησε η φωνή μέσα σ’ όλα τα όργανα.
Ήταν η βοή των αριθμών που ξύπνησε το άνεμο
Χωρίζοντας τα πέταλα των λουλουδιών με αλγεβρικά σημεία,
Βάζοντας όρια στα πράγματα, μοιράζοντας ονόματα.
Τότες άρχισα να μιλώ προφέροντας τ’ όνομά σου.
Τα θρύψαλα του χιονιού σε ακολουθήσαν σωπαίνοντας
Κι όλα τα ζώα και τα πουλιά μιμήθηκαν το σχήμα σου.
Τα δέντρα δεν απαντούσαν, μορφώνονταν επάνω στα ίχνη σου,
Και τα ρυάκια κινήθηκαν συντρίβοντας ήλιους μικρούς κάτ’ απ’ το βλέμμα σου.

Εύα
Βρέθηκα δειλή και μονάχη στον ίσκιο ενός πουλιού
Κι άγγιξα ενός ήλιου τη γραμμή να γνωρίσω το σώμα μου.
Μα ο ήλιος μου είχε φύλλα πολλά, τριπλούς καθρέφτες,
Κι έβλεπα χίλια πρόσωπα, χίλια γυμνά χαμόγελα,
Χιλιάδες ίσκιους σου να προχωρούν μέσα σε τόσα μάτια.
Χάρηκα που ήμουνα τόση πολλή κάτω από τους ουρανούς.
Λύγισα που σε είχα όλον μεμιάς μέσα σε τόσα καρδιοχτύπια.

Αδάμ
Τότε ήταν που είχε τελειώσει ο κύκλος του ύπνου.

Εύα
Υπήρξα η απόκρυφη πληγή που έσκαψε τη μοναξιά.

Αδάμ
Η μια μου φτερούγα που κόπηκε πάνω στο στήθος σου.

Εύα
Ίσως να μη γεννιόταν ποτέ ο πόθος του αριθμού.

Αδάμ
Ποιος ξέρει. Ποιος μπορεί να πει τι άλλες πιθανότητες κυοφορούσε η νηνεμία.
Ίσως να υπήρχαν κι άλλοι διάδρομοι πίσω απ’ τον κήπο του ύπνου.
Μα ίσως να μην ακούγονταν ποτέ τέτοια αδυσώπητα βήματα.
Ίσως να μη βρισκόταν χιόνι τόσο βαθύ για να χαράξει τα ίχνη τους
Ούτε άνεμος τόσο ξηρός για ν’ αντηχεί την ηχώ τους.