Καθώς βαδίζεις σούρουπο προχωρημένο,

(Ώρα που το φως σε περιβάλλει
Με μια θλιμμένη αβεβαιότητα, όπως μια έγνοια,
Σα να ’χεις χάσει κάτι και δεν το βρίσκεις.
Δεν ξέρεις ακριβώς τι πράγμα, πού και πότε.
Το υποπτεύεσαι, από κάπου να σε κοιτά, και δεν το βλέπεις,
Το αισθάνεσαι να σου βαραίνει κάπου τη σάρκα, όταν πλαγιάζεις,
Σα να ’χεις κάποιον σκοτώσει και δεν το ξέρεις.)

Μπορείς να σκοντάψεις έξαφνα σε κάποιο σώμα.

Μάτια κλειστά φυλάγοντας όλο το φως,
Που κάποτε είχε και φώταγε το μεσονύχτι.

Σκύβεις να το σηκώσεις στα δάχτυλα και το χάνεις,
Όπως χάνεις το μολύβι σου ή ένα κουμπί.

Παίρνεις τις στράτες και ψάχνεις, σταματάς τους διαβάτες,

Ερευνάς τις φυσιογνωμίες, αφουγκράζεσαι τους θορύβους.
Περπατείς και κοιτάζεσαι στην πιο κρυφή υποψία σου.
Κοιτάζεις τα χέρια σου, αγγίζεις το δέρμα.

Μέσα σου κάποιος κλαίει απαρηγόρητα.

Το σούρουπο είναι πυκνό και δε γνωρίζεσαι,
Ανάμεσα σε τόσα αδέσποτα πράγματα, αγύρευτα σώματα,
Ένας νεκρός, σαν ένα πράγμα πιο πράγμα από τα πράγματα,
Περιμένοντας να ξημερώσει, να φωτιστούν τα διαστήματα.