—Μου δίνετε την ταυτότητά σας;
—Να σας ανοίξω την καρδιά μου.

Ο αριθμός μου είναι αριθμός μου.

Δεν είμ’ αυτός, δεν είμ’ εκείνος.
Να σας χαρίσω την ψυχή μου.

Ο καθρέφτης μου είναι ο καθρέφτης μου.

Μη με κοιτάτε μες στα μάτια,
Κοιτάξτε με ως εν εσόπτρω.

Όπου πηγαίνω, σέρνω και τη μοίρα μου
Μαζί με την ταυτότητά μου και τ’ όργανο που παίζω.

Όπου πηγαίνω, δένω το καράβι μου
Μαζί με το σκυλί μου και το μαχαίρι μου.

Όπου πηγαίνω, βάζω τα παπούτσια μου
Μαζί με την καρδιά μου και το καπέλο μου.

Όπου πηγαίνω, παίρνω και τον ίσκιο μου
Μαζί με τη φωτιά μου και τα τσιγάρα μου.

Όπου πηγαίνω, ανοίγω και ψάλλω
Των παθών μου τον ύμνο, την ταφή.

Όπου πηγαίνω, βλέπω τον καιρό,
Κοιτάζομαι ως εν εσόπτρω.

Κάθομαι αντίκρυ μου και τον ακούω που παίζει,
Σαν ένα ορφανό παιδί τη φυσαρμόνικά του.
Ως να την παίζω εγώ, ως να ’μ’ εγώ, και βγάζω
Τον πιο δικό μου αντίλαλο που ακούστηκε ποτέ,
Κάτω απ’ το στόμα που φυσάει μες στις χορδές μου.

Είμαι ένα όργανο πνευστό που με φυσά ένα στόμα.

***

Η θλίψη είναι μια ευκολία, μην αφεθείς
Σε πρόχειρη λύση, μέτρια ηδονή.

Όταν είναι να κλαις, να τραγουδάς∙
Να τινάζεις τη σκόνη απ’ τα παπούτσια σου.

(Όταν δινόμαστε, σα να θρηνούμε∙
Όταν δοθούμε, μας παίρνει η σιωπή.)

Δίψασα πολύ το φως στα σκοτεινά.

Αντίο, χλωμή μου θλίψη, αντίο, αγαπημένη,
Σου γυρίζω το δαχτυλίδι να με θυμάσαι
Στ’ όνειρό σου, μες στο πένθος σου.

Σήκω επάνω, πικραμένε μου Άγγελε, σήκω.

Αισθάνομαι ένα άρωμα από ανθισμένα γιασεμιά,
Ως να ’ναι ο καιρός ν’ ανοίξει την αυγή.
Έγινε μέσα μου μια φωτεινή γαλήνη αποβροχάρικη.

Μην είδατε την ψυχή μου;

Μπορεί να ’χει διψάσει τις πηγές, μπορεί
Να ’χει ανάψει τη λυχνία της και φωτίζει τους διαδρόμους,
Να περάσουν οι μοναχικές ψυχές να κάμουν σύναξη,
Όσες προδόθηκαν πικρά και καρτερούν τον Έρωτα,
Τον ουράνιον Έρωτα, τον Παντοκράτορα.

(Χαίρε κλίμαξ... Χαίρε στάμνε... Χαίρε ποταμέ...)

Αφήστε με, δε θέλω να πάω να κοιμηθώ:
Έτσι σκέφτομαι να πω, σταυρώνοντας τα χέρια,
Όταν θα ’ρθουν να μου ζητήσουν την ψυχή.