Το σώμα, πρέπει να πεις, δεν είναι το σώμα σου.
Πρέπει να στολίζουμε τους νεκρούς μ’ ένα τριαντάφυλλο στο στήθος,
Μ’ ένα στεφάνι από μυρτιά.
Αγαπήσωμεν αλλήλους,
Το σώμα του άντρα ας μη φοβάται
Το σώμα της γυναίκας, εν ομονοία, εν σιωπή,
Αγαπήσωμεν αλλήλους,
Το σώμα της γυναίκας τρέμει και πλησιάζει.

Μας προστατεύει πίσω η σκιά,
Μας φοβίζει ο έρωτας, μας ταξιδεύει ο ύπνος,
Εν ομονοία, εν σιωπή,
Μας παίρνει τέλος ο θάνατος, αγαπήσωμεν αλλήλους,
Και μας τοποθετεί μες στο ερμάρι του.

(Πρέπει να το προσέχεις το σώμα κι όταν είναι άνοιξη
Να ετοιμάζεις την εορτή του μ’ ένα τριαντάφυλλο στο στήθος,
Μ’ ένα στεφάνι από μυρτιά.)

Εκεί ’ναι τα χέρια με τ’ ακίνητα δάχτυλα.
Εκεί τα μάτια κι όσα κρύβουν τα μάτια
Κλεμμένα από το φως, όπως άδεια κοχύλια.
Τα χείλη τα κατάκλειστα και ραγισμένα.

(Δε θα ζητούμε τίποτα, που δεν μπορεί να δοθεί,
Και δε θα ρωτούμε: θα ’μαστε η απόκριση.)

***

Κάποτε βαριέσαι να ’σαι άνθρωπος,
Να περπατείς και να ελπίζεις.
Ούτε χέρι ούτε πόδι ούτε πρόσωπο.
Θα ’θελες να ’σαι σκουλήκι ή μια ρίζα
Χωμένος στη λάσπη σου, θα ’θελες να ’σαι ένα πουλί.
Βαριέσαι τα παπούτσια που φορείς, τη σκόνη που σέρνουν,
Τη λεκάνη, τον βρόμικο ρύπο από το δέρμα
(Και ο Θεός βγάζει τη λάσπη από τα χέρια του),
Τα χέρια κρέμονται και σου θυμίζουν
Φτερά κομμένα, τρέχει το αίμα τους.
Βαριέσαι το αίμα σου που τρέχει.
Τα μαλλιά μεγαλώνουν κάθε νύχτα, το σώμα πεινάει.

Κάποτε βαριέσαι το ίδιο σου το πρόσωπο που σε τρομάζει.

***

Μικρός μ’ άρεζε να κουβαλώ νερό: χαιρόμουν
Με τη βρύση που βούιζε μέσα στη στάμνα,
Με τη στάμνα που βάραινε σαν την καλή γυναίκα.
(Το παλαιό δέντρο επάνω μάς σκίαζε και μας έκρυβε.)
Κάποτε αφαιρέθηκα σαν μέσα σ’ ένα όνειρο
(Που έρχεται και κουβαριάζει τον χρόνο)
Κι η στάμνα μού ξέφυγε απ’ το χέρι, όπως
Σου ξεγλιστρά η αγαπημένη σου παίζοντας.
Το νερό το ήπιε η γη, όπως πίνει το αίμα
Που χύνεται, για να ποτίζει τους νεκρούς.
Έσκυψα πάνω στα σκόρπια μέλη
Μιας δροσερής αγάπης, έσκυψα κλαίοντας.
Τα μάζεψα ένα ένα να ξανακάμω την αγάπη μου.

(Ποιος θα μαζέψει τα σκόρπια μέλη μας, ποιος θα τα συνθέσει.)