Είμαστε τάχα πολλαπλοί,
Διπλοί και χωρισμένοι,
Νεκροί και ζωντανοί.
Μισό πρόσωπο φως, μισό σκοτάδι.

Μπορεί να ’ναι η ομορφιά αυτό που μας λείπει,
Η ανοιχτή πληγή: η άλλη ομορφιά,
Όμοια με χείλη κλειστά πίσω από χείλη,
Πρόσωπα αινιγματικά και σκεπασμένα.

Μας έχουν τάχα σχίσει μ’ ένα σπαθί.

Όπου κι αν στρέψεις, πονεί,
Μια θύμηση, μια κομμένη σιωπή.
Υποψία μιας λάμψης μες στη νύχτα.

Τάχα φοβάται η άλλη ομορφιά,
Τάχα φοβάται να φανεί στο φως.
Να μη χαθεί το φως και σβήσει ο ήλιος.

(Λυπηθείτε το σώμα, λυπηθείτε την ψυχή!)

Το κάθε τι πο’ ’χει χαθεί
Απ’ τ’ άφαντο πρόσωπό μας,
Το κάθε τι πο’ ’χει διαβεί
Απ’ τ’ άπληστα μάτια στην αφάνεια,
Εκεί που παύει η βασιλεία του ήλιου,
Ως να ’χει περάσει σ’ άλλον ουρανό,
Φαντάζει εξαίσιο και τελειωμένο
Και μας βαραίνει για πάντα, μας θαμπώνει.

Ένα χαμένο πράγμα, η νύχτα, η όψη ενός νεκρού.