Ποιος ν’ αρνηθεί αυτό π’ ακούγεται
Σαν πίσω από μια πέτρινη σιωπή.

Αντιλαλούνε τα βουνά, τ’ άλλα βουνά.

Κάθε στιγμή χτυπάει το τύμπανο,
Κάθε στιγμή χανόμαστε μέσα στον ύπνο.

Εικόνες του ήλιου, σώματα, σχήματα.

Πριν μας μπερδέψει ο μέγας άνεμος,
Πριν μας ξεπλύνει μια βροχή, χαμογελάει
Η μια ψυχή στην άλλη, τη χαιρετάει από μακριά.

Η μια αστραπή καλεί την άλλη αστραπή.

Ερχόμαστε μέσ’ απ’ το σκότος σαν τους νεκρούς.
Βλεπόμαστε μες σε μια λάμψη,
Μες σ’ ένα αιφνίδιο φως, χέρια και πρόσωπα.

Είναι μεγάλα ζώα ανάμεσά μας, είναι
Βαθιά ποτάμια, δεν μπορούμε να πλησιάσουμε.

Δεν πρέπει ν’ αργοπορήσουμε, χτυπάει το τύμπανο.

Ο έρωτας είναι βιαστικός, όπως η φωτιά,
Όπως ο γλήγορος ίσκιος του θανάτου.