Μιλούμε για μια στιγμή: σωπαίνουμε.
Η μια στιγμή περνά μέσα στην άλλη.

Η αγάπη μας είναι μια έκπληξη.
Βιαζόμαστε να φανούμε: βιαζόμαστε να πεθάνουμε.

Τα λόγια μας είναι σκληρά και πέφτουν
Σαν τα πετράδια ή τα σπέρματα,
Τα λόγια μας τα όνειρά μας.
Γυρεύουν χώμα να σταθούν, γυρεύουν φως,
Όπως τα δέντρα και τα όνειρα, όπως τα βουνά.

Ω γη, βαθιά γυναίκα, μάνα, απέραντη σύλληψη.

Λόγια και όνειρα κυλούν και πέφτουν,
Γίνονται σώματα, κατοικίες,
Να ντύνονται οι ψυχές, να ευφραίνονται
Τη σάρκα και το αίμα, το υμέναιο∙
Σκαμμένοι αγροί, παράθυρα και τάφοι,
Να μπαινοβγαίνουν τα πουλιά, να χαίρονται οι νεκροί.

Όρη, βουνά και χτίσματα, ωραία κορμιά,
Όπως στημένα αγάλματα στους κήπους,
Στέκουν στολίζουν το φως, λυγούν.

Ήλιοι και ήλιοι, ανατέλλουν και δύουν, αστερισμοί.