Λέω λόγια, λόγια, χειρονομώ,
Χειρονομίες φανταστικές στην άκρη μιας θάλασσας,
Στην παραλία ή στο χείλος ενός απέραντου καθρέφτη.

(Από ποια αντανάκλαση φωτίζεται το πρόσωπό μου.)

Σκιές διαβαίνουν, θαυμαστά φαντάσματα,
Η ομορφιά μιας δύσης που πνίγεται στο αίμα της.

(Δε φαίνεται ο Ήλιος της Δικαιοσύνης.)

Κάνω να μιλήσω και σωπαίνω.
Αυτό που θέλω να πω δε λέγεται,
Δεν έχει μιλιά, δεν έχει αντίλαλο.
Όπως τ’ αμίλητο νερό και τ’ άφωνα φυτά,
Τ’ άχρηστα όργανα, που μοναχά στενάζουν.

(Στενάζουν τα όργανα και τα φυτά,
Στενάζουν οι ψυχές μες στην αγάπη,
Μες την επιθυμία την ανεκλάλητη.)

Δεν μπορούμε, Θεέ μου, να μιλήσουμε.

Κάνω να κινηθώ, να κάμω κάτι,
Να μετακινηθώ ή να πετάξω,
Δε γίνεται, γλιστράει μες απ’ τα δάχτυλα,
Όπως το αγίνωτο όνειρο ή τ’ άπατο πιθάρι.

Τι σημαίνει, τι αντηχώ, τι περιμένω.