Οι κούκλες είναι αληθινές∙
Πιο αληθινές από μας
Με τα καμένα χέρια και πρόσωπα.

Κάθε στιγμή αλλιώτικοι και φαγωμένοι
Από σκότος και φως, από τον άνεμο.

(Μας βλέπει το παιδί και μας λυπάται,
Ετοιμάζει τα μάτια να μας κλάψει.)

Οι κούκλες είναι αληθινές∙
Ακίνητες, άφθαρτες,
Μες στη εφήμερη μικρή τους θλίψη.
Καθαρές υποστάσεις, πιο απτές,
Ανάμεσα σε κείνες και σε μας,
Αδερφές, όμαιμες, τέκνα της γης.

Κοντά στη σάρκα μας, κοντά στην ψυχή μας.

Βγάζουν μικρές μικρές φωνές, χωρίς
Να τρέμουν τα χείλη, μονάχα
Τα κινητά τους μάτια ανοιγοκλειούν
Για χάρη της ψυχής που τις αγγίζει,
Να της μαθαίνουν παίζοντας τη σιωπή
Και την αγάπη, να μοιράζονται τη μοναξιά.