Της πιο αγαπημένης κούκλας του κουτί
Είναι ένα μεγάλο σπίτι,
Κατοικία με στέγη και ουρανό.

Νυχτώνει – ξημερώνει...

Η Κατερίνα μπαινοβγαίνει και περπατεί,
Τα βήματά της αντηχούν στα σκαλοπάτια.
Λέει κουβέντες, καλημερίζει τους ανθρώπους,
Χαϊδεύει τα μικρά ζώα, ταΐζει τα πουλιά.

Ύστερα μπαίνει και κοιμάται.

Χωρίς να κλείνει τα παραθυρόφυλλα
Στους λύκους, στα όνειρα και στα κακά σκυλιά,
Γιατ’ έχει επάνω της τα μάτια της Μόνας
και τη φυλάν, προσέχουν τα μάτια της.

Γιατ’ έχει πάνω στα χείλη της, τα χείλη της.