Κοιτάξτε μέσα τα μάτια πώς
Πάνε ν’ αλλάξουν, την όψη του
Προσέξτε, εκεί που κρύβεται η ψυχή
Και μαζί αναφαίνεται, παίζοντας με φως,
Με αλλαγές του καιρού και των χρωμάτων.

Η ψυχή παίζει με φως, παίζει με σκότος,
Δοκιμάζει με γύμνια και το ένδυμα.

– Εγώ, δεν είμ’ εγώ, λέει, εγώ
Δεν είμαι η Μόνα, είμαι η Κατερίνα.

– Είμαι ο Γιαννάκης: να με λέτε Γιαννάκη.

(Η Κατερίνα χορεύει μες στα δικά της μέλη,
Ο Γιαννάκης κλαίει μες στα δικά της δάκρυα.)

Αγάπη, απέραντη άνοιξη, μεταμφίεση
Από μια σάρκα σ’ άλλη σάρκα.

Κοινωνία σωμάτων, μετάσταση ψυχών.