Αν δεν ήσουν αυτό που είσαι: το ακατάτμητο, το αχώρητο,
Κήπος κλειστός περίφραχτος σαν από φλόγες,
Θα μπορούσα να μπω μες στην υπόστασή σου
Με μυστικό κλειδί, με κλείθρο του θανάτου.

Να ’μαι μια στάλα αίμα στα χείλη σου,
Ένας αγέρας στα δάχτυλά σου.

Και να υπάρχω πάλι, να ’μαι όλος εκεί.

Τα μάτια να ’χουνε βγει από μένα, να ’χουνε γίνει δικά σου.
Τ’ όνομα να ’χει ξεριζωθεί από μένα, να ’χει γίνει η λέξη σου.

Η σιωπή ν’ αδειάζει εμένα, να γεμίζει εσένα
Με μυστικούς θορύβους, τρυφερούς σφυγμούς,
Για να περνώ σιγά κι αθόρυβα μες στην κυοφορία σου.

Εκεί να ’μαι όλος: να γεννιέμαι – να πεθαίνω.

Το αίμα να γυρεύει το αίμα, το αίμα σου,
Χτυπώντας σκοτεινά τοιχώματα.

Η σάρκα να γυρεύει τη σάρκα,
Την τρυφερή θερμοκρασία σου,
Την κρύπτη σου, το κοιμητήριο,
Το ενδόμυχο οστεοφυλάκιο
Με οστά φτερών και σκελετούς Αγγέλων.

Την άλλη κοίμηση, την άλλη ανάπαυση.

Η ψυχή μου ν’ αγγίζει την ψυχή σου.