Ποιος είμαι τέλος εγώ,
Ο μόνος, ο αληθινός.

Αυτός που θα φανερωθεί
Μες σε μια λάμψη και θα υπάρξει.
Ο απόλυτος, ο ανεπανάληπτος.

Αυτός που θα υποδεχτεί τον θάνατο και θα πεθάνει.

Μ’ αυτά τα βλέφαρα πάνω στα μάτια,
Μ’ αυτά τα χέρια πάνω στο στήθος.
Τ’ όνομα χαραγμένο στο μέτωπο.

Ποιος θα πεθάνει, ποιος θ’ αναστηθεί.

Απ’ όλους όσοι κείτονται
Μέσα μου, κοιμούνται στη σιωπή
Μες σ’ ένα θανάσιμο μισοξύπνι,
Και μου γυρεύουν ύπνο στερνό, μου γυρεύουν ανάσταση,
Απ’ όσες ψυχές μες στην ψυχή μου.

Η θλίψη μου είναι πολλαπλή κι ατέλειωτη καθώς η μουσική.