Ω πώς το φως μάς αλλοιώνει
Από στιγμή σε στιγμή, από νύχτα σε νύχτα,
Μ’ αιφνίδιους τοκετούς και με θανάτους.

Ως να μην έχουμε ήλιο να ζεσταθούμε.

Όμοια με κείνους, που έξαφνα πήγαν
Σαν φοβισμένοι αδειάζοντας το φως,
Απουσιάζουν πέρ’ απ’ τον ύπνο, δε θα ξυπνήσουν,
Έξω από τη ζεστασιά του ήλιου, τ’ ουρανού,
Ως να περνούν αμίλητοι και λυπημένοι
Με μια θαμπή οθόνη στο φαγωμένο πρόσωπό τους.

Πώς θα βαστάξουμε αυτή τη στέρηση,
Πώς θα σηκώσουμε αυτή την άρνηση
Ως το τέλος, ως την άκρη του χρόνου.
Αυτή τη μαύρη πέτρα στον λαιμό.

Θα μας τραβάει και θα μας σέρνει πίσω
Από βυθό σε βυθό, από κύκλο σε κύκλο,
Σαν τους πνιγμένους που βουλιάζουν.

Θα χάσω τη σάρκα, θα χάσω την ψυχή.

Και θα πενθήσουν επάνω οι Άγγελοι,
Θα στήσουν θρήνο κι οδυρμό.

Οι πεθαμένοι θα γυρίσουν πίσω,
Να πεθάνουν ξανά, να σκεπαστούν.
Οι στερημένοι, οι απαρνημένοι.

(Οι έρημες γυμνές ψυχές δε βρίσκουν ανάσταση.)