Αν είσαι πίσω από το λείο τούτο δέρμα,
Σαν πίσω από ’ναν τοίχο

(Τοίχο γυμνό κι ασβεστωμένο).

Αν είναι τα μάτια σου σαν από κρύσταλλο,
Τα χείλη στεγνά και πετρωμένα.

Θα σε καλώ κι ας μην ακούς,
Θα σε φιλώ κι ας μην τρέμεις.

Οι πλαγγόνες τρέμουν και τ’ αγάλματα,
Σαν τους αγγίζεις τη σάρκα την πυκνή.
Παίρνουν ένα τρυφερό ανθρώπινο ρίγος,
Θαρρείς και κάνουν να σου μιλήσουν.
Χαμογελούνε μ’ ένα ανάγλυφο χαμόγελο.

Αν είσαι η κοιμωμένη η ανεξύπνητη,
Θα κόψω αίμα αυλάκι μες στη φλέβα,
Να θερμάνω την πέτρα να ξυπνήσει.

Θά ’βρω ψυχή και θα σου βάλω,
Απ’ την ψυχή μου ψυχή, απ’ το στήθος μου.

Ψυχή να σ’ αναστήσω, ν’ αναστηθώ.