Αν δεν υπήρχε η σκεπή από βλέφαρα
Ανάμεσα στα μάτια και τα είδωλα·

Αν δεν υπήρχε η Νύχτα,
Το ένδυμα της Απουσίας·

Δεν θα υπήρχε η Φαντασμαγορία του ήλιου που χάθηκε
Στα μάτια των πουλιών που βιάζουν τον κύκλο της Αυγής,
Στ’ άγρυπνα μάτια των κοιμισμένων.

Θύμηση, ανάμνηση, άπειρη θλίψη των νεκρών.

Έφυγες κι άφησες πίσω μιαν αδιάλειπτη σκιά,
Για να υπάρχεις μη υπάρχοντας,
Για να θυμάμαι την έκπληχτη γύμνια σου
Και να ’χω το χέρι μου στο χέρι σου,
Το στήθος μου μες στους καρπούς.

Για να μετρώ που είχαμε ξάφνου χαθεί μες σε μια θύελλα.

Τα σημάδια στο στήθος του χιονιού
Χαράζουν τους δρόμους που περάσαμε
Μες στη φυγή την αναπόφευχτη,
Ανταμωμένοι, ακράτητοι, σώμα με σώμα.

Ήτανε ένα και χώρισαν από γυμνή ρομφαία.

Ακούω τ’ ανάκουστα βήματά σου
Που πάνε σβήνοντας
Σε κάποια βυθισμένη εσπέρα.

Ενώ μακριά πίσω θρηνεί το εγκαταλειμμένο περιστέρι.

Φυλάγω τη λάμψη του προσώπου σου,
Σαν μακρινό μετέωρο,
Στο βάθος μιας πεθαμένης λίμνης.

Ο χωρισμός του απόμακρου που απομακρύνεται.

Ταξιδεύουν οι δρόμοι του καιρού, ταξιδεύουν οι πεθαμένοι,
Αδιάκοπα, ανεπίστροφα,
Εξόριστοι, γυμνοί, καταδιωγμένοι απ’ αστραπές,
Μη αφήνοντας πίσω
Στους χώρους, που άνοιξε το πέρασμά τους,
Ήχο ή φως,
Παρά σκιές,
Παρά μια συνοδεία από άδεια φορέματα.

Σειρά καρφιά στους τοίχους που φύλαξαν τη μοναξιά τους.

Μη αφήνοντας πίσω,
Παρά μονάχα
Μια φούχτα κόκαλα σε άσπρη οθόνη
Μες στους σωρούς από τ’ απομεινάρια της παρουσίας.

Μεγαλώνουν, μεγαλώνουν σαν λόφοι από συντριμμένα τρόπαια.

Μια φούχτα οστά που γδύθηκαν κι από το τελευταίο τους ένδυμα
Για να συνάπτουν λευκές αγάπες στους κήπους του αιώνιου ύπνου.

Τ’ απομεινάρια της αρχαίας στολής περιμένοντας την έλευση.

Σήκω και γύρισε με τη στολή μιας άλλης ομορφιάς,

Έτσι, όπως σε είχε κυοφορήσει η γονιμότητα της αγάπης
Σα μια μητέρα,
Ταράζοντας τις φλέβες του ύπνου.

Μην καρτερείς να ηχήσει η σάλπιγγα η στερνή.

Ίσως μιλήσει πάλι ο ουρανός, όπως μιλούσε
Κάποτε, τότε,
Πριν απ’ την πτώση των ψυχών,
Φορτωμένος βροχή και θύμηση, σαν ένας πατέρας,
Κατεβαίνοντας με σιωπηλά βήματα μέσα στους κήπους,
Χωρίς βοή και κρότο να κρύβονται οι γυμνοί,
Ανάβοντας τα μυστικά χρώματα των πραγμάτων
Να φωτίζουν τους δρόμους των υμεναίων.

Ίσως η άλλη σάρκα της γιορτής θα ’ναι σαν άγαλμα.

Πού θα ’σαι έτσι γυμνή κι ωραία, εκπληχτική
Ανάμεσα σε τόσους υπνωμένους κύκνους,
Για να σε βρω όταν θα ανοίξει η νύχτα στη λάμψη του φωτός.

Τα οστά μου αναπαύονται στους κόλπους σου, όπως αγέννητα παιδιά.