Δεν έχουν πού να σταθούν
Δεν έχουν σπίτι και πατρίδα
Οι κυνηγοί του ίσκιου, του γυμνού φτερού.

Οι χτυπημένοι από ντουφεκιά ουρανού,
Φτερούγα Αγγέλου ή λάμψη ονείρου.

Και τους καψάλιασε η φωτιά του Αόρατου,
Τους πήρε τα βλέφαρα και τα μαλλιά.

Κι οι άλλοι, εκείνοι, μες στην πάχνη της νυχτός
Ως το ξημέρωμα, ως την άλλη αυγή,
Με το φτενό κορμί, με την ψυχή στα δόντια,
Στήθος με στήθος και λειψό φτερό,
Τον Δαίμονα παλεύοντας, τον μαύρο Άγγελο.
Το απόκρημνο τους παίρνει φως, τους στέλνει στο σκοτάδι.