Αυτά τ’ άλιωτα σώματα,
Σαν από πέτρα,
Σαν ακατάλυτοι σκελετοί

Δεν ήταν ζώα μεγάλα
Ή σκοτεινοί, άπτεροι Άγγελοι.

Δρασκελούσαν τη γη κι ο ίσκιος τους έπεφτε,
Καθώς το θάμπωμα, όταν εκλείπει ο ήλιος.

Και δάκρυζαν οι εικόνες, ουρλιάζαν τα σκυλιά.

Ψόφια πουλιά και ζώα,
Σώματα αγύρευτα λειψά,
Ψυχές βγαλμένες απ’ τη σάρκα τους,
Δεν έβρισκαν ανάπαυση
Στους λάκκους, που στοιβάζονταν.
Πεθαίναν χωρίς να πεθαίνουν,

Στάζοντας θλίψη, στάζοντας αίμα και νερό.

Τους είχανε κόψει τον θάνατο,
Τους είχανε κόψει το ψωμί,
Τον ύπνο, το φως και την αγάπη.

Αυτά τ’ άλιωτα σώματα
Σαν από πέτρα.

Πολλοί έβλεπαν κάθε πρωί
Στο τζάμι του παραθύρου
μια ματωμένη λόγχη,
Πολλοί μες στον καθρέφτη τους
Μια διάφανη μορφή,
Περίλυπο πρόσωπο χλωμό
Ανάμεσα στ’ αγκάθια του ήλιου,
Και γύρευαν καρφιά να καρφωθούν.

Πολλοί βάλθηκαν να θάβουν τα πτώματά τους.