Στον ώμο τον αδύνατο
βαρύ σταυρό σηκώνω
στο μονοπάτι της ζωής
πίνω τις πίκρες μου νωρίς
και μέρα νύχτα λιώνω.

Νωρίς σηκώνω τον σταυρό
στην ψεύτικη τη ζήση,
μα αδύνατη η πλάτη μου
και πως να τον κρατήσει.

Στο βράχο της υπομονής
θεέ μου ας ξαποστάσω
κι εσύ ποτάμι λησμονιάς
παρ’ το φορτίο μου με μιας
τον πόνο να ξεχάσω.