Τυραννισμένε μου Έλληνα
και πότε θ΄ ανασάνεις
γονατισμένος και μπορείς
με μαχαιριές και τρέχεις.

Και στα βουνίσια κράκουρα
με το σπαθί σου φτάνεις
με δίχως ύπνο και ψωμί
μ’ όσες πληγές κι αν έχεις.

Σταυραδερφός σου ο θάνατος
κι εσύ δεν θα πεθάνεις.

Αχ, προδομένε μου Έλληνα
σφιχτά πως σ’ έχουν δέσει
σπέρνεις εσύ τα θάματα
κι άλλοι θερίζουν γρόσια.

Έχουν το μαύρο πόνο μας
στα πάθια τους αλέσει
μα εμείς για το ποθούμενο
την ίδια έχουμε γλώσσα.

Τύραννο όπου κι αν βρεθεί
βαράτε του να πέσει.