Βόγγηξε η Μάνα μου και κλάμα ο Πατέρας!
Κι εγώ σαλτάρισα στον άπονο ντουνιά:
Γυμνός, μονάχος, στριγγλίζοντας σαν τέρας
Δαιμόνιο, πες, σε σύννεφου πανιά.

Πάσχιζα, τιναζόμουνα, μες στου Πατρός τα χέρια,
Σ’αγώνα μάταιο, τα σπάργανα να σπάσω.
Κουρασμένος και βαρύς στων δεσμών τα γκέμια
Κλαίγοντας στης Μανούλας μου τον κόρφο, είπα ν’ αράξω.