Βαρέθηκα ετούτη τη ζωή
που μέρα νύχτα με πίκρες με ποτίζει
ο δρόμος της ζωής μου σκοτεινός
ούτε μια αχτίδα του ήλιου τον φωτίζει

Όσο κι αν ζήσω δεν πρόκειται να δω
χαρά για μένα ν' ανατείλει
έχει ξεχάσει ακόμα κι ο Θεός
μια άσπρη μέρα να μου στείλει

Κατήντησα ερείπιο σωστό
για μια αγάπη που μ' έχει πικραμένο
και τη ζωή τραβώ με το στανιό
και θα 'μαι πάντα ένα κορμί χαμένο

Όσο κι αν ζήσω δεν πρόκειται να δω
χαρά για μένα ν' ανατείλει
έχει ξεχάσει ακόμα κι ο Θεός
μια άσπρη μέρα να μου στείλει