Ο άνθρωπος ουρλιαχτό σε κρανίο ορθάνοιχτο στο χάος
μυρμήγκι που σαλεύει τις κεραίες του
μηρυκαστικό του φόβου παθιασμένο με τη βοή

κι ένα ποτάμι τον κυκλώνει
από χέρια που δεν αγάπησε αρκετά
τα δείχνει με τα φαγωμένα νύχια
το δέρμα του πόνου
το ασάλευτο κύμα
του κενού το ανέφελο μάτι.

(Οι μεταφορές δεν σε σώζουν απ’ το ποίημα.
Όσες κι αν σκαρφιστείς
όσα ποτάμια κι αν παλέψεις ν’ αντιστρέφεις)