Το μέλι που στάζουν τα μάτια του σκυλιού σου
σαν σου προτάσσει τη μουσούδα να μυρίσει
τ’ ανθρώπινά σου δάκρυα
που ασάλευτα στοχεύουν στο κενό
έχει κάτι από την άχνη της αλμύρας.
Το γεύεσαι με τα μάτια.
Αλυχτά μέσα σου το βάθος της πέτρας
τις φλέβες που ισιώνουν τον καιρό που χάνεται
στο άπειρο χώμα.

Κι όταν σταθεί αντίκρυ
ανάσα που διψά την άκρη του νήματος
και το τρίχωμά του ισιώσει στα δειλά χέρια σου
τα γεμάτα κόμπους από ματαιωμένα χάδια
και λόγια που μείναν καρφί στον τράχηλο
που σέρναν πίσω τους το άσπρο του ματιού
και το ντύναν τη δίψα της τέφρας

Εσύ να ισώσεις τη θάλασσα.
Μη φοβηθείς να τρυγήσεις το αλάτι.