Δεν είχα ακόμη ξυπνήσει, όταν με βρήκε ο πρώτος στίχος.
Μα δεν σηκώθηκα να τον γράψω. Προτίμησα το χουζούρι. Με
βρήκε και δεύτερος και τρίτος. Ήρθε ολόκληρο ποίημα και
κόχλαζε στη γλώσσα μου κι εγώ τεμπέλα εκ γενετής. Το σώμα
δοσμένο στην ακινησία του πόνου.

Στη θέση του ξύπνιου
μέρες μετά
θα θυμηθώ την αίσθηση του χορού που σάλευε στη γλώσσα μου
υπό την ηδονή της νάρκης
τις λέξεις που αέρινες φτύναν το καθηλωμένο κορμί
το πύρινο μάτι της φλόγας.

Ίσως δεν άξιζε να γραφτεί.
Θα παρηγορήσω την τύφλα μου.

Αδέσποτο
το άγραφο ποίημα
ίσως να έχει μια ελπίδα να υπάρξει.

(Θυμάμαι και τον Σωκράτη που μισούσε τη γραφή και
αναθαρρεύω)