Βρέχει στο λιμάνι και φυσάει ο αέρας
νύχτα της Δευτέρας και ώρα παγερή.
Σαν τον επιβάτη μιας φτηνής βεγγέρας,
κάποιας κρουαζιέρας σε εποχή νεκρή.

Εκείνη η βαλίτσα που είχες ξεχάσει
την πέταξα απόψε και σ’ έχω ξεγράψει,
την άφησα άδεια στις γάτες
και στην άγρια παγωνιά.

Μου είπες θα πάμε στο τέλος του κόσμου
και βρέθηκα μόνη στο τέλος του πόνου,
στην άκρη του δρόμου, με άδεια βαλίτσα
και καρδιά βαριά.

Μην την περιμένεις πίσω τη βαλίτσα
δεν αντέχει πλέον, άλλη αναμονή.
Έχει ακουμπήσει πάνω στα σκουπίδια
και τον έρωτά σου τον περιφρονεί.

Εκείνη η βαλίτσα που είχες ξεχάσει
την πέταξα απόψε και σ’ έχω ξεγράψει,
την άφησα άδεια στις γάτες
και στην άγρια παγωνιά.

Μου είπες θα πάμε στο τέλος του κόσμου
και βρέθηκα μόνη στο τέλος του πόνου,
στην άκρη του δρόμου, με άδεια βαλίτσα
και καρδιά βαριά.

Δίπλα απ' τον κάδο αναχωρεί
με γρατσουνιές και το λουρί που έχει κοπεί
θυμήσου πως σου το χα πει.
Πως τους φοβάμαι, όσους λεν’
μαζί για πάντα.