Σαγηνευτά κι απόκρημνα
σε σκοτεινιά και μύρο
ορθώσαν κάβους της σιωπής
στου δέρματος την άχνη.
Κι ήρθε ένας φύλακας σκυφτός
με μάτια φλόγα.
Στάθηκε αντίκρυ με τον δείχτη στα χείλη.
Και κλείναν τα μάτια τριγύρω οι οχληροί
γιατί τους πόνεσε στο βάθος τους
ο λόγος που δεν είπε.

Να ορθώνεται στο μέσα φέγγος
πηχτό το σκοτάδι ν’ ασπρίζει

— γιατί το βλέπετε
πως ήρθα εδώ για σας μονάχα —

Αθώοι μου χλωμοί συνεπιβάτες
με τ’ αρμυρά πετσιά
τα γαριασμένα στρείδια των ματιών σας.
Ακούτε;

Γέρνετε ολάνθιστοι στους μίσχους της ερήμου.

Μου τείνετε τα χέρια κομμένα απ’ τους αγκώνες.
Κι εκλιπαρείτε τη ματιά
να σας γυρίσει ακέραιους στη μάνα

να ξαναβρείτε την αφή
ν’ αγγίξετε το χώμα.