Επιστρέφω ξανά στο ίδιο όνειρο
είμαι στο τραίνο
δεν ξέρω τον προορισμό
δεν γνωρίζω την αφετηρία
μόνο ο ήχος από τις ράγες
με συντροφεύει
κουνιέμαι ρυθμικά στη θέση μου
λακκούβες ανηφοριές κατηφοριές
βουνά λίμνες ρυάκια
(Περνά κάτω απ’ το νερό το τραίνο;
Κι εγώ πώς ανασαίνω;)

Μισοσκόταδο διαρκές
κόσμος μπαίνει βγαίνει στους σταθμούς
Καλησπέρα Καλημέρα Καληνύχτα
Να καθίσω δίπλα σας;
Είναι άδεια η θέση;
Να μη σας ενοχλώ
Σε μια στάση ένα αηδόνι
πίσω από βάτα κελαηδά

Πρόσωπα δίχως πρόσωπα
όλα έχουν τα μάτια σου
αλλάζουν σώματα φωνές και διαλέκτους
όλα έχουν τα μάτια σου

Σε όλη τη διαδρομή
απ’ το παράθυρο βλέπω
μια μέδουσα από πάνω
να λικνίζει το τραίνο στα
λεπτά διάφανα ψευδόλευκα
ινωκυστικά πλοκάμια της
Νεφογράμματα χαράζουν
τη φύση της στον ουρανό
Όσο κι αν προσπαθώ
δεν διακρίνω το όνομά σου